ROZDZIAŁ 23

Przez chwilę, jedną długą chwilę, wpatruję się w nóż utkwiony w korze drzewa. Mrugam kilka razy oczami, aby upewnić się, że to nie złudzenie. Jednak ostre jak brzytwa narzędzie jest jak najbardziej prawdziwe.

Piskliwy, pełen złości głos, przecina powietrze tak samo jak nóż przed chwilą. I rozlega się za moimi plecami.

- Coś ty powiedział?!

Stoi tam. Stoi, ma rozczochrane, ciemne włosy, a jej bladozielone oczy ciskają błyskawice w stronę Dave’a. Mimo całej swojej złości i stanu w jakim się znajduje, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że Catelyn jest piękna. Oprócz łagodnych rysy twarzy, ma wspaniałą sylwetkę.

Spoglądam to na nią, to na mojego sojusznika.

- Ja jestem idiotką?! – kontynuuje Catelyn. – JA?!

W jej dłoni pojawia się kolejny nóż. Rzuca nim w Dave’a, ale chłopak robi unik. W takiej chwili powinnam była zareagować, na tym przecież polega sojusz, ale nie potrafię. Stoję tak i wpatruję się w tą ładną brunetkę, kompletnie zaskoczona.

- Catelyn – zaczyna chłopak – uspokój się…

Dziewczyna nie daje mu skończyć. W jej oczach dostrzegam coraz większą wściekłość, coraz większe, ogarniające ją szaleństwo.

- Ja mam się uspokoić?! – pyta głosem drżącym z furii. – JA?! To nie ja – wyjmuje nóż – wyzywam. Własną. Przyjaciółkę. Od. Idiotów!

Przy każdym słowie następuje rzut nożem. Skąd ona wytrzasnęła tyle broni? Znaleźli jej tyle przy rogu, czy co? W tym samym momencie, Catelyn podchodzi do Dave’a z no… nie, poprawka, raczej mieczem w ręku. Wtedy odzyskuję świadomość i w jednej sekundzie zdejmuję łuk z pleców i naciągam strzałę na cięciwę.

- Ani kroku – cedzę przez zęby w stronę dziewczyny. Ta jakby dopiero teraz przypomina sobie o mojej obecności. Z jej ust wydobywa się pojedyncze parsknięcie, na twarzy pojawia się uśmiech pełen zrozumienia i rezygnacji.

- No tak – mówi powoli brunetka – a ja się dziwiłam czemu odszedłeś. A powinnam się była tego domyślić zaraz po tym jak to zrobiłeś.

Marszczę lekko brwi. Catelyn to zauważa, gdy lustruje mnie wzrokiem, od stóp do głów.

- Wysoka, zgrabna, szczupła, długie nogi, kasztanowe włosy, pełne, malinowe usta i te oczy – spogląda na Dave’a ze sztucznym uśmiechem – i jak tu nie oprzeć się jej wdziękom? – pyta z lekką goryczą. Przez chwilę analizuję to co usłyszałam.

- CO?!

Słyszę swój głos, nim się orientuję, że otwieram usta. Ale nikt nie zwraca na mnie uwagi.

- A przecież mogłam się tego domyślić. Już podczas dożynek zwróciłeś na nią uwagę, prawda? – ciągnie dalej Catelyn, zwracając się do chłopaka. – Potem uważnie ją obserwowałeś podczas parady trybutów i tak jak reszta nie potrafiłeś ukryć swojego zachwytu. Na szkoleniach śledziłeś każdy jej ruch. Pewnie ci zaimponowała, gdy wdała się w bójkę z Glintem? – zerknęła na mnie przelotnie. – Taka młoda, a tak zdolna do poświęceń. Taka młoda, a gotowa umrzeć dla swojej rodziny… Powinnam się była domyślić… Tak na nią patrzyłeś, tym wzrokiem… Jak mogłam wcześniej nie zauważyć, że się w niej zako…

- Catelyn, ZAMKNIJ SIĘ?! – przerywa jej gwałtownie Dave. Wtedy brunetka wybucha głośnym śmiechem. Mimowolnie wzdrygam się lekko, słysząc ten paraliżujący dźwięk pełen szaleństwa. Ja tylko na nią patrzę z szeroko otwartymi oczami. Co ona chciała powiedzieć? Że Dave się we mnie zako…?

Catelyn znów na mnie spogląda.

- Teraz to widzę – mówi z lekkim żalem. – Teraz widzę, że wcale nie jesteś taka dzielna za jaką się podajesz. Gdybyś była, to już dawno byś mnie zabiła.

Zaciskam lekko pięści.

- Ale taka jest prawda.  Ludzie z Kapitolu zachwycali się twoim męstwem i urodą, ale nie widzieli jaka jesteś naprawdę. Gdyby wiedzieli jak łatwo cię pokonać… Na pewno nie dawaliby ci żadnych prezentów.

Mam ochotę krzyknąć: A skąd wiesz, że dostaję prezenty?! ale się powstrzymuję. Zaciskam za to zęby. Grunt to panować nad emocjami. Nie mogę dać się sprowokować.

- A jak tam twoja rodzinka? Na pewno bardzo rozpaczają nad tobą, bo nawet nie wierzą, że możesz wyjść cało z tej areny. Bo jak zwykła trzynastolatka miałaby poradzić sobie z o wiele starszymi, zawodowymi trybutami, szkolonymi do zabijania odkąd nauczyli się chodzić?

Nie odpowiadam. Milczenie jest teraz moim jedynym ratunkiem. Czuję, że gdybym się teraz odezwała, mój głos drżałby ze złości. Musze grać, tak jak to robiłam od dożynek. Biorę głęboki wdech i przybieram perfekcyjnie obojętną minę, patrzę się tylko na Catelyn bez żadnych emocji. Z zewnątrz chłodna i opanowana, mimo że w środku aż trzęsę się z obezwładniającej mnie wściekłości.

- A ja widzę jaka jesteś – kontynuuje niezrażona moim milczeniem dziewczyna. – Nie jesteś wcale odważna. Jesteś zwykłą smarkulą, zwykłym tchórzem, który nawet nie potrafi kogoś zabi…

Nie pozwalam jej skończyć. Nie wytrzymuję. Jednym susem doskakuję do niej i, nim się orientuje, wbijam jeden z moich cennych noży prosto w jej serce. Patrzę jej prosto w twarz, odnajduję jej oczy. Widzę w nich zdziwienie i ból. Mnóstwo bólu.

- Następnym razem powinnaś uważać do kogo mówisz – zwracam się do niej chłodno i szybkim ruchem wyjmuję narzędzie z jej ciała. Catelyn pada na ziemię. Przez chwilę w powietrzu słychać jej płytki, urywany oddech. Potem dźwięk wystrzału armatniego ogłasza jej śmierć. Po kilku sekundach dociera do mnie co zrobiłam. Znowu kogoś zabiłam. Tym razem jednak nie czuję wyrzutów sumienia. Wręcz przeciwnie, czerpię z mojego uczynku pewnego rodzaju radość… I to mnie przeraża.

Odwracam wzrok od ciała dziewczyny. Dostrzegam, że Dave patrzy na mnie niepewnie. W jednej chwili z moich oczu znika chłód. Zastępują go wesołe iskierki. Zdobywam się na blady uśmiech.

- Chyba powinniśmy odejść – zaczyna chłopak – wiesz, żeby mogli zabrać ciało.

Potakuje cicho i schylam się. Wycieram nóż w trawę, pozbywam się szkarłatnej krwi z ostrza. Następnie wyrywam z pnia resztę broni, kiedyś należącej do Catelyn, kolejnej osoby, którą zabiłam. Wkładam część z nich do plecaka, część wsuwam za pas. Jeden trzymam przez chwilę w dłoni, sprawdzam wyważenie. Ten nóż, jak wszystkie inne, jest idealny. Podrzucam go lekko w powietrze, gdzie robi pełny obrót, i dopiero wtedy łapię. Uśmiecham się szeroko i spoglądam na Dave’a.

- Możemy iść.

Oddalamy się od ciała trybutki z Czwórki w milczeniu. Analizuję sytuację. Catelyn był zła na Dave’a, że nazwał ją idiotką. Jednak się w nim zakochała. Gdyby go naprawdę kochała, nie potrafiłaby go zabić. Więc musieli się znać wcześniej. W końcu są z tego samego dystryktu, to jest możliwe. Bo jakby zakochała się na Igrzyskach, to chyba w jednej chwili nie znienawidziłaby go tak bardzo…

- Dave – odzywam się cicho – czy ty wcześniej znałeś Catelyn? – pytam. – Zanim zgłosiłeś się na Igrzyska?

Przez chwilę chłopak milczy. Cisza dzwoni mi w uszach. Nie potrafię powstrzymać swojej ciekawości, musze wiedzieć.

- Tak – wzdycha Dave, ale nie z zachwytu tylko ze zmęczenia. – Znałem ją, chodziłem z nią do tej samej klasy. Była przyjaciółką jednej z moich dziewczyn – przerywa nagle i patrzy na mnie ze strachem. Mrugam lekko oczami.

- Co? – pytam odruchowo. Chłopak tylko kręci głową.

- Nic, nic – odpowiada cichutko. – Po pewnym czasie nie mogłem się od niej odizolować. Była wszędzie. Wchodzisz do stołówki, tam Catelyn. Wchodzisz do klasy, tam Catelyn. Idziesz na trening, tam…

- Catelyn – dokańczam ze śmiechem. Dave robi minę obrażonego dziecka, któremu zabrano zabawkę.

- Ej! To nie jest śmieszne!

Ale nie potrafię powstrzymać chichotu. W końcu staję i łapię się za brzuch, by się uspokoić.

- Już ci lepiej? – pyta po chwili Dave z nieukrywaną irytacją w głosie. Unoszę się powoli.

- Tak – mówię ze spokojem. – Czyli Catelyn zakochała się w tobie, przypuszczalnie, jeszcze przed dostaniem się do Kapitolu? – pytam. Chłopak tylko kiwa głową.

Znów zapada cisza. Ale tym razem to Dave to przerywa.

- Czemu o to pytasz?

Przez chwile nic nie mówię. Unoszę głowę i spoglądam na niego z determinacją.

- Bo muszę wiedzieć, co Catelyn zamierzała powiedzieć na mój temat przed śmiercią.

______________________________________

Wróciłam! Wraz z nowym szablonem, nowy rozdział! Szablon wykonała Jill z Zaczarowanych, za co ci kochana strasznie dziękuję!
Mam nadzieję, że rozdział mi się udał!